Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken

Liedeken, waer in den Mensch sy selven corageert tot het lijden.

Stemme: Robertiene.

VVAerom sijt gy bedroeft,
Mijn Siel, als Godt u proeft,
En suyvert door het lijden hier?

[p. 141]

 

Siet, hoe den Salamander leeft in 't vier,

 

De vlamme wont hem niet, waer door ons wort bediet,

 

Dat druck, en tegenspoet het hert verheffen moet

 

Tot 't Goddelijck aenschijn, geen vreughden sonder pijn

 

Hier sullen voor de uyt-vercoren sijn.

 

En vreest het oordeel niet,

 

Dat van den Mensch geschiet,

 

Oft hy u vleyt, laeckt, ofte prijst,

 

Den Heere een rechtveerdigh vonnis wijst,

 

Die rechter is alleen van jeder in 't gemeen,

 

Sijn oogh wordt niet verblint, maer naer dat hy 't bevint,

 

Sententi' geven sal uyt uwe wercken al,

 

Die gy volbrenght nu op het aerdtsche dal.

 

Soeckt geene Hoogheyt hier, dat 't Goddelijck bestier

 

Door-dringht u nederigh gemoet,

 

En tracht naer sijne teere liefde soet,

 

De rest sal haest vergaen, maer dese blijven staen

 

Tot in der eeuwigheyt, een weynighsken verbeyt,

[p. 142]

 

VVilt strijden om de Croon, Godt die sal uwen Loon

 

Dan selver wesen in des Hemels woon.

FINIS.