Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken

Liedeken, van een verlaete Siele naer het ghevoelijck deel.

Stemme: O on-gestaedich goet!

De Siel.

AEnsiet, ô Jesu soet,
Wat groote Desolati'
Dat mijne Siel ontmoet,
Om 't derven van uw' grati',
Hoe duyster is den nacht,
Die hier nu komt ghenaecken,
En sweeft door het ghedacht,
Waer toe sal ick gheraecken?

Den Hemel schijnt voor my

[p. 154]

 

Seer vast te sijn ghesloten,

 

En d'aerde noch daer by

 

Als van Metael gegoten,

 

Oft ick in dese smert

 

Ghenaede mocht ghenieten!

 

Dat g'uyt u bloedich hert

 

Een pijltjen quaemt te schieten!

 

Godt.

 

Ach! mijn beminde Bruydt!

 

Laet uwen moet niet sincken,

 

Staeckt het treurich geluyt,

 

Den Kelck wilt mede drincken,

 

Weet dat hy triumpheert,

 

Die door veel harde strijden

 

Hier sijn natuer begeert

 

Te booghen onder 't lijden.

 

De Siel.

 

Wel sal ick dan altijdt

[p. 155]

 

Met 't Tortel-duyfken suchten,

 

Dat ghy, ô Heere! sijt

 

Nu on-voorsiens gaen vluchten,

 

Die in het claerste licht

 

My eerste waert verschenen?

 

Is dit de minne-plicht,

 

Soo haest te sijn verdwenen?

 

Godt.

 

Ghy moet aen mijn bestier

 

U selven overgheven,

 

Siet hoe den Phoenix hier

 

Door sterven krijght het leven,

 

Verheft dan u gemoet

 

Op 't hout der specerijen,

 

't Is 't Cruys, dat my u doet

 

O Siel! ghebenedijen.

FINIS.