De schaamte voorbij

Een persoonlijke geschiedenis

[p. 221]

Gordes 12

Afscheidseten met An & Eric & Hanneke. Ik zie er tegen op om alleen te zijn met Hans en de jongens. Een veilig gevoel om nog een vriendin in de buurt te hebben, ook al zien we elkaar niet eens zo veel.

De mevrouw van het restaurant kijkt steeds wanhopiger als we tussen ons getetter door proberen het eens te worden over menu's, over wijn. Nog eens, zeggen we, hoeveel omeletten en met wat, hoeveel salades niçoise. Witte of rode wijn of alletwee.

Ik voel me ongemakkelijk, de laatste spanning met Hans nog niet goed uitgesproken, doorgepraat. Ik drink te veel en voel mijn stem schel worden, overmoedig. Ik zit naast Eric die ik aardig vind maar we kunnen de toon niet vinden. We reageren flirterig op elkaar, flitsende opmerkingen, woordspelletjes, terwijl we waarschijnlijk alletwee liever gewoon zouden willen doen. Maar ik hou ook niet op, zie mezelf vrolijk tetteren en lachen met mijn ene laag, terwijl ik met de laag eronder liever zachtjes zou willen huilen, tegen iemand aanhangen en over mijn bol geaaid worden.

Eric en Hans overleggen wie er dikker is, An of ik. Anja heeft smallere heupen, zegt Hans. Maar ze heeft meer vouwen in haar buik als ze zit, zegt Eric. Maar het is een gebruikte buik, zeg ik, toch bijna verontwaardigd - dan telt het niet. En besluit ter plekke na de vakantie op dieet te gaan terwijl ik mijn brood volsmeer met roomboter, de jabon et beurre die ik voornamelijk vanwege de beurre heb besteld.

Hans vertelt over onze laatste krises. Hij is er bijna trots op. Ik vertel hoe verstikt ik me voel soms, als hij met zijn Jezus-gezicht rondloopt van let-maar-niet-op-mij. Heb jij dat ook? zegt Hanneke die lachend tegen me aanvalt, dat je dan wel kilometers ver weg moet voordat je je eigen rust weer hebt?

Eric en Hans lijken op elkaar, bijna broertjes, moeite om gewoon te leven met wat er is op dat moment.

En Eric zegt het is net als met een lekkere fles wijn drinken, An

[p. 222]

denkt alleen maar lekkere wijn en gaat daarna slapen, en ik denk halverwege al straks is hij op en waar haal ik een nieuwe fles vandaan.

Precies, zeg ik, maar dat maakt het zo moeilijk om nog spontaan te zijn. Want als ik Hans benauwd zie kijken over wat hij tekort zal komen dan ben ik al haast niet meer in staat om nog lief tegen hem te zijn. Want wat ik ook doe, er is altijd het moment dat ik ophou met aaien, of weer alleen wil zijn en dan zie ik zijn gezicht betrekken.

Het is alsof ik met een speelgoedemmertje een diepe put moet dempen, het is toch nooit genoeg. Het Iejoor-kompleks noem ik het, waar ik vroeger zelf zo'n last van had. Iejoor uit Poeh, die het nooit gelooft dat iemand van hem houdt als hij geaaid wordt en als ze ophouden met aaien zegt hij ziejewel, ze houden niet van me.

En An en ik vertellen elkaar over de moeite om nee te zeggen, om echt bij je eigen gevoel te blijven. Hoe we onszelf soms ook hard vinden en toch niet iets liefs willen veinzen wat we niet voelen. En we vragen aan Hans en Eric waarom ze uitgerekend op ons vallen, niet op die dertigduizend andere vrouwen die echt niets liever doen dan hand in hand met hun geliefde in de maneschijn lopen en elkaar diep in de ogen kijken.

Hans en Eric grijnzen wat schaapachtig naar elkaar. Moeilijk. Masochisme? Nee, zegt Eric, omdat ik zeker weet dat wat ik krijg echt is. Dat maakt het gevecht de moeite waard.

Zullen we samen in therapie gaan? zegt Hans tegen Eric. Ik zie dat al, zeg ik, zo'n man die je binnen vijf minuten vertelt dat je een dominante moeder hebt gehad en dat je daarom altijd valt op kastrerende vrouwen zoals wij.

Maar ik zoek toch gewoon een feministiese therapeut, zegt Hans. Alsof er daar een dozijn van in het telefoonboek staan.

Ik wou dat we nog een paar dagen zonder de jongens waren, dan konden we samen op een terras zitten, zegt Hans. Zie je het, zie je het nou, zeg ik. Want we zitten op een terras, zonder de jongens. Je vergeet weer om plezier te hebben in wat je nu doet, je zit al weer je volgende fles wijn te reserveren.

Ik voel me leeg. Op. Niet in staat om nog iets te geven. Bang voor het moment dat Hans aan me zal vragen wat ik voor hem voel.

[p. 223]

Omdat ik op dit moment niks voel, helemaal niks. Niets over om hem te troosten, ik voel me zelfs niet schuldig.

En heb zelfs geen zin om te schrijven, zo leeg ben ik.