Kriekende Kriekske

[p. 22]

Afscheidslied.

Ik ken 'en heel lief bluumke,

Dâ zich ien 't gruun verschuult

En op 'en eenzaom plekske

Zich 't beste thuus gevuult.

Ge vraogt mien, hoe dâ bluumke hiet?

Dâ zeg 'k nog niet!

Blauwkleurig zin de blaodjes

En 't eugsken is van goud,

Dâ zedig en weemuujig

Naor 't blauw des hemels schouwt.

Waorum 'et zóó naor boven ziet?

Dâ zeit 'et niet!

Het bluuit ook ien ons harte

Bevochtigd deur 'en dauw,

As daor 'et liedje neuriet

Van liefde, dank en trouw,

Waorbij 'et oog vol traonen schiet:

‘Vergeet mien niet!’

Vergeet-mien-niet, zoo nuumt zich

Dâ bluumke ien de natuur,

Zoo spreekt 'et ook hierbinnen

Ien 't droevig afscheidsuur.

ij 't lest ‘adjuus!’ dat ik oe bied:

Vergeet mien niet!

Adjuus! Maor of we scheien,

We blieven niet alleen:

We kommen ien gedachten

[p. 23]

 

Nog daogeliks bijeen,

 

Verzetten zóó ons stil verdriet:

 

Vergeet mien niet!

 

 

 

We houwen, as 'et bluumke,

 

Het oog umhoog gericht,

 

En bidden veur mekaore

 

Um sterkte, troost en licht.

 

De scheiing duurt maor korten tied:

 

Vergeet mien niet!

 

 

 

We schouwen ens daorboven

 

Mekaor ien de oogen weer -

 

Die straolen dan van vreugde

 

En schreien dan nie meer;

 

Daor klinkt nie meer 'et afscheidslied:

 

‘Vergeet mien niet!’