Kriekende Kriekske

[p. 39]

De houthakker en de dood.

Jong, kum 'r is bij moeder! Nou spreken we elkaor!
Zeg, weette nog wèl, hoe ik ou verleej' jaor,
Op 'n aovend bij 't knappende heerdvuur gezeten, -
Ge waort toen gebraojen kastanjes aon 't eten,
En ik was aon 't breien, - verteld heb, hoe ins
Ien 't Loenensche bosch 'en beklaoglik oud mins,
Een mansmins, er hakte en 'en takkebos maokte
En onder 'et warken aon 't miemeren raokte?...
Hie klaogde: ‘'k Zat vruuger ien zeer goejen doen
En droeg nog gen klompen, maor vetleeren schoen';
'k Was boer en had eiges 'en hof met 'en huuske;
Veul wark was precies mien plezierigste kruuske.
Maor Teunis de zuuplap, die luie schavuut,
Die leerde mien 't drinken, en 'k boerde achteruut:
Al jaoren mot 'k nou as 'en erbeier sjouwen
Um 't griezende heufd boven waoter te houwen!’ -
Zoo klaogde die mins ien 'et Loenensche bosch
En lag er, zoo lang as ie was, op 'et mos,
Vervluukte zien leven vol ermoei en kwaolen
En riep, of ie 't meinde: ‘Kum, dood, mien maar haolen!’

Harrrjennig, daor ziet ie 'en spooksel ien 't hemd,
De maogere vuust houwt 'en maoier umklemd -
't Kumt dichter al rietslend deur takken en blaoi' -, en
Wie of er toen bang wier, dâ kunde wel raojen.
't Kumt dichter en dichter - zoo waor, 't is de dood!
Hie bromt al: ‘Ge riept mien um hulp ien den nood?!’ -
‘'k Wiest nie (zei de mins) dâj' zoo scharp nog kos heuren:
Och, help mien maor efkes die takkebos beuren!’ -
Daorveur was de dood ien de wieg nie geleid.
Hie kende dâ smoesje, was dukkels ontboojen;
En kwiem ie, dan wou er gen één naor de doojen,
Dan wier ie bedankt veur zien vriendelikheid!

[p. 40]

 

Zeg, weette nog, deugniet, toen 'k dàt oe verhaolde,

 

Veul langer en mooier as 'k nou heb gedaon,

 

Dâ j' toen mien vertelsel met lachen betaolde

 

En zei: ‘'t Is 'en faobel, ik gleuf er niet aon!’

 

Ge meinde dâ 'k, foei! 't uut mien duum had gezogen...

 

Hier heb ik 'en print, kiek is goed uut oew oogen:

 

Daor leit nou die eigenste mins op den grond,

 

Zien tanden die klappren van angst ien den mond;

 

En de eigenste dood, kiek! steet grienzend daorneven.

 

Hoe krek zin ze beide geteikend naor 't leven!

 

Nou lachte nie, hé? - 't Is dus zuuver en waor

 

Wat ikke vertelde aon den heerd verleej' jaor.

 

Nee, menneke, moeder duut nooit aon foppaosie,

 

Dâ leert oe vandaog deze mooie Illestraosie!