Kriekende Kriekske

Het ouwe soevenier.

Lang hâ'k gedacht: hoe leg ik 't aon?...
Ens goeng ik bij de karkdeur staon;
En toen ze er uut kwiem, hoestte ik hum!
En nog is hum!...en zij keek um.
Ik zei: ‘Dag Miet!’ Zij zei: ‘Dag Piet!’
‘Mooi weertje! - zei ik - vinde niet?’
‘Jao, heel mooi weertje!’ zei ze zacht.
‘En hedde goed gerust van nacht?’
‘Heel goed!’ Toen was ik uutgepraot
En kreeg 't, verdikkie, haost te kwaod.
Ik liep wâ dichter naor haor toe...
Op stip en sprong - 'k weet zelf nie hoe -
Vroeg 'k 't jaowoord...Hè?...Ze zei nie ‘nee!’
Ze kleurde en lachte. Ik lachte mee,
Went 'k zag, de zaok was goed ien gang.
Maor kiek, ze lachte veuls te lang
En sprak gen woord. Ik dacht: 't is fuut!
De dern die lacht mien hartlik uut.

[p. 57]

 

'k Wier krieglig en ik zei vlak weg:

 

‘Bin ik oe zoo belachlik?...Zeg!’

 

‘Iens g'heel nie!’ zei ze, en lachte nog.

 

‘Maor zeg, waorum dan lach je toch?’

 

‘Jao, Piet, dâ mos je is weten, jong!’

 

‘Toe, smoor gen woorden op oew tong!

 

Schei uut met lachen, 't wordt te grof!’

 

‘Nou, zulde zwiegen?’ - ‘As 'en mof!’

 

‘Van mergen - jao, 't is casjeweel -

 

Van mergen, ien 'en klein krakeel,

 

Zei moeder: “Dern, je loert op Piet,

 

Maor pas is op, hie vraogt oe niet!”

 

Nou wou 'k, dat ik vandaog hum kreeg!

 

Kwiem op mien lippen, maor ik zweeg.

 

Kiek, daorum lachte ik zoo! Hao, hao!’

 

Toen wier heur lach veur mien 'en ‘jao!’

 

Toen vuulde ik 't ien mien hart zoo raor,

 

Ik vuulde dâ ze heelegaor

 

Daor ien zat...'k Dacht: ik heb je, kiep!

 

Gauw, gauw het deurtjen op de kniep,

 

Op slot - den sleutel weggegooid!

 

Siends kwiem ze er nooit meer uut, nee nooit!

 

 

 

Waorum vertel ik nou zoo graog

 

Dit ouwe soevenier?...

 

Umdat ik met mien Miet vandaog

 

De gouwe brulloft vier!