Kriekende Kriekske

[p. 72]

's Wienters op 't karkhof.

Hier rusten ien vree onze doojen;

God nam hun de levenszurg af.

De hemel spreidt zuutjes 'en laoken

Van sneuwvlukskes over hun graf;

De wiend schudt de hangende twiegen

Der treurwilgers triest hen en weer,

En speult met de rietslende blaojer

En strooit ze um de grafkruuskes neer.

Een muske zit hongrend te tjielpen

Ien 't duuster geblaort van 'en spar;

'k Zie anders gen gruun en gen leven -

't Is alles zoo stil en zoo bar.

Maor, schoon ik gen gruun zie en leven,

Het blieft toch alevel bestaon:

De wienter verbergt 'et 'en poosje,

De lentetied brengt 'et weer aon.

Zoo is 't ook precies met ons leven:

Het nêmt hierbenejen 'en end,

Maor 't is um daorboven te bluuien

Ien de euwige, zaolige lent'.

En zie 'k, ien den wienter des levens,

Op aorde onze doojen nie meer -

't Wordt lente ook veur mien nao 'en poosje,

Ik zie ze ien den Hemel dan weer.