Herfstbloempje, voor de lieve jeugd

[p. 66]

Het negenjarige Koosje
Bij hare vroeggestorvene moeder.

Alles is mij hier nu droevig.

Ach! ik heb geen' moeder meer.

Koud en ijs'lijk bleek en magt'loos

Ligt zij in de doodkist neêr.

O mijn' lieve, goede Moeder!

Smart'lijk leedt gij, eer de dood,

Eer die slaap, zolang, zoo schrikk'lijk,

U de vriend'lijke oogen sloot.

Veelmaal spraakt ge ons van die doodslaap,

Dien elk mensch in 't eind verwacht.

Maar, waarom toch, lieve Moeder!

Kwam voor u zoo vroeg die nacht?

Waarom bleeft gij bij uw KOOSJE,

Bij uw JANTJE en MIETJE niet?

Ach! wie leert ons, wie verzorgt ons,

Nu gij ons niet hoort, niet ziet!

'k Zag daar straks mijn' lieven vader,

Schreijend, bij uw' doodkist staan.

MIETJE wilde u wakker streelen,

Maar gij zaagt uw kind niet aan.

[p. 67]

 

MIETJES lachjes, noch mijn' tranen,

 

Stoorden, Moederlief! uw' rust.

 

'k Heb uw' koude bleeke lippen

 

Eenmaal, snikkend, nog gekust.

 

Maar gij kust uw schreijend KOOSJE

 

Niet meer weer, gij ademt niet.

 

MIETJE weet nog niets van sterven;

 

Maar, wie haar ook voedsel biedt,

 

Ach! zij zoekt met vleijende oogjes

 

Toch naar u; 't onnoozel kind

 

Wijst ons met haar mollig handje,

 

Dat ze uw' plaats nog ledig vindt.

 

Morgen … o, mijn' lieve Moeder!

 

Morgen zinkt gij in het graf.

 

Vader zegt: “hoor KOOSJE! uw' moeder,

 

Die de lieve GOD u gaf,

 

Leeft …. Haar lijk wordt slechts begraven;

 

Zij, die ons heeft lief gehad,

 

Zij, die voor haar' jonge kind'ren

 

Zoo vol godsvrucht zorgde en bad,

 

O! zij leeft, onze aller Vader,

 

Onze GOD, beloont haar deugd.

 

Volg haar' lessen, volg haar voorbeeld:

 

Dan vergroot ge ook nog haar' vreugd.”