Letter-kransje voor lieve en brave kinderen

[p. 29]

Het goedhartige Santje.

Ach, hoe blij is 't arme Mietje,
Als ik met haar spelen wil,
Mietje is lam, aan beide voeten,
'k Moet haar bitter leed verzoeten,
Als wij woelen, loopen, springen,
Ach, dan zit zij daar zoo stil!

[p. 30]

 

Dirk is ook een goede jongen,

 

Als hij Mietje eens treurig ziet,

 

Dan vermaakt hij haar door kuren;

 

Toen 't van middag twalef uren

 

Sloeg, riep Mietje vol verlangen:

 

't School is uit, komt Dirk nog niet?

 

 

 

Dirk is wild, maar toch met Mietje

 

Speelt hij altijd zoo bedaard.

 

Juichend kwam daar straks die jongen

 

Hier de kamer ingesprongen.

 

‘Dat's voor Mietje,’ riep hij, ‘Tante

 

Gaf me een stuk amandeltaart.’

 

 

[p. 31]

 

Maar, wie zou haar ook niet geven?

 

't Lieve Meisje is toch beroofd

 

Van de vreugd, waar in wij deelen.

 

'k Zal, als wij op 't grasperk spelen,

 

Madeliefjes voor haar plukken,

 

'k Heb dit gistren haar beloofd.

 

 

 

Nog berouwt het mij, 'k was Vrijdag,

 

Ook zoo wel als Dirk, gevraagd

 

Op 't geboortefeest van Kaatje,

 

‘'k Heb voor u bedankt,’ sprak Maatje,

 

‘Reeds twee dagen, heeft uw zusje

 

Om 't alleen zijn zich beklaagd.

 

 

[p. 32]

 

'k Moet noodzaaklijk uitgaan, Santje!

 

Ditmaal blijft gij bij uw zus.’

 

Maatje zag mijn spijt; ik schreide,

 

Ja, 'k was geemlijk; Mietje vleide

 

Toen ik bij haar kwam (foei! 'k bloos nog)

 

Zelfs vergeefs mij om een kus.

 

 

 

‘Santje!’ vraagde zij, wat scheelt u

 

‘Heb ik iets misdaan? gij schreit.’

 

Ach, nu was mijn hart bewogen,

 

'k Sloeg op haar mijn weenende oogen,

 

En ik zag haar vleijende armpjes

 

Vriendlijk naar mij uitgebreid.

 

 

[p. 33]

 

'k Overlaadde haar met kusjes.

 

Hoe veel vreugde mist zij niet,

 

Zonder naauwlijks eens te klagen.

 

'k Leer van haar elk leed verdragen,

 

En geduldig zijn; hoe treurig

 

Zich mijn hoop verijdeld ziet.