Letter-kransje voor lieve en brave kinderen

[p. 54]

Lotje in de lente.

Lotje.

Moeder! is het nu geen lente?
Zie eens, die verdorde boomen

Leven weêr.

Deze bloemen zag ik sterven;
Zie nu groeit een jeugdig spruitje

Uit deez' tronk.

Alles is weêr groen en bloeijend.
O, die lieve schoone Lente,

[p. 55]

 

Niets toch sterft.

 

Maar de menschen, ja die sterven.

 

Ach, nooit komen ze in de lente

 

Uit hun graf.

 

Toen broêr Heintje was gestorven,

 

Toen zeide oom: Dat bloeijend roosje

 

Viel in 't stof.

 

Ach, was Heintje maar een roosje:

 

Zeker bloeide hij dan weder,

 

Maar nu niet.

 

Menschen zijn toch meêr dan roosjes,

 

Menschen kunnen gaan en spreken

 

Hooren, zien.

 

Waarom moeten zij dan sterven,

 

Om voor altijd dood te blijven?

 

Moeder lief!

 

Moeder.

 

Om voor altijd dood te blijven

[p. 56]

 

O, mijn Lotje! dat was vreeslijk -

 

Neen, de mensch

 

Is veel meer dan boom of bloemen,

 

Daarom ook herleeft hij schooner -

 

Maar niet hier.

 

Wie herkende in deezen bloembol,

 

Dien gij bragt, om hier te planten,

 

Deze tulp?

 

Zoo herkent gij in den mensch ook

 

Zijn veel schooner edler wezen

 

Nu nog niet.

 

Ook ons vroeg gestorven Heintje,

 

Blijft niet dood, maar bloeit veel schooner

 

Voor Gods oog.