Europa

[p. 25]

V

ER komt een dag waarop de wapens rusten,
want alle waanzin vloeit in stilte uit,
de aarde ligt binnen de hemelkusten,
een baai van klaarte, waar het nors geluid
der verre branding nimmer door kan dringen;
er is alleen het trillen van de zon
en zuiver waaien, een onhoorbaar zingen,
waarin de tijd zichzelve overwon.
De mensen leven in een droom verloren;
maar is het dromen, die verbijstering,
die langzaam tot de stilte wordt herboren,
de gouden kern van licht, die niet verging?
De ogen blinken in verwonderd peinzen,
de zinnen aarzelen in vreemd getast:
zal dit visioen zo dadelijk niet deinzen,
grijpt hen de blinde waanzin niet weer vast?
Zij durven niet geloven aan erbarmen
dat over deze wereld zich ontfermt,
gelijk een moeder opent hare armen,
opdat haar kind door liefde wordt beschermd,

[p. 26]

 

ofschoon het duizendmaal haar heeft verstoten,

 

bespot, gehoond, met gif van haat besmet;

 

maar dit geweld van liefde, deze grote

 

barmhartigheid erkent slechts eigen wet

 

die staat gelijk een brug van licht geslagen

 

over de afgronden der razernij,

 

zij kent geen duisternis, slechts eeuwig dagen,

 

haar is altijd Gods Koninkrijk nabij.

 

En op die dag, wanneer kanonnen zwijgen,

 

de doden stil zijn in een stil heelal,

 

zien wij opnieuw die gouden klaarte stijgen,

 

die tot het eind der tijden duren zal.

 

Europa zal haar krachten weer ontvouwen

 

en - God weet - hen in waanzin weer verdoen,

 

de stilte zal haar tempel blijven bouwen,

 

gelijk een onbenaderbaar visioen.

 

Daar blijft dan voor den mens geen woord te spreken,

 

alleen te werken en soms stil te staan:

 

of de gena ook in hem door wil breken,

 

of hij de stilte door zich heen voelt gaan,

 

als kwam een zee zijn lichaam binnenstromen

 

en vloeide weg en liet hem gans vervuld

 

van licht en onuitsprekelijke dromen. -

 

God schenke ons vertrouwen en geduld.