Kaas- en broodspel

[p. 50]

XIV

De nacht, gehuiver langs de hemelboorden,
lichtvoetig dansen van een windevlaag
de ruimte door, een engel die ontspoorde,
erbarmen dreef hem naar de aard omlaag;
daar liggen de gekwelden weggedoken,
zij gaven aan de duisternis gehoor,
begoochelend heeft iets hen toegesproken,
een stem, die in de stilte zich verloor;
het waait al milder over de gezichten,
de handen, waar nog vuil en bloed aan korst;
zij zien de einders voor hun oogen lichten,
een droom, die nimmer nog te bloeien dorst,
bemeestert alle verten, doet ontwaken
de innigheid van een vergeten staat:
God, die zijn Bloed der wereld wil vermaken,
opdat geen kind van Hem verloren gaat;
daar is geen meester en daar zijn geen slaven,
de leeuw weidt vroom en schuchter naast het lam;
o, windvlaag, onuitputtelijke gave,
die troostend tot de hongerenden kwam.

[p. 51]

 

Een bleeke morgen deed de droomen wijken,

 

de chaos nam hen weder in bezit,

 

de barre honger, die naar prooi moet reiken,

 

op eigen kracht bouwt, om geen bijstand bidt;

 

begeerig lekten zij hun dorre monden,

 

zij stonken en de heele wereld stonk,

 

verslagen poorters, in hun bloed ontbonden,

 

lagen verloren over straat en honk;

 

in tragen gang bewogen de rebellen,

 

als vee, dat lijdelijk te grazen gaat;

 

maar reeds begon de onrust hen te kwellen,

 

zij voelden zich beloerd door het verraad;

 

soms stond er een in zwijgen uit te staren,

 

een dier, dat naar den verren einder snuift,

 

zijn lichaam werd van driften aangevaren,

 

vuur, dat onzichtbaar door de ruimte stuift;

 

dan, plots, begonnen stemmen los te breken,

 

het joelde door de uitgemoorde stad,

 

en vuisten grepen naar het waaiend teeken,

 

het laatste droombeeld, dat hun hart bezat.

[p. 52]

 

Vooruit! de verte tegemoet! het branden

 

der winden blies hun hartstocht weder aan;

 

de hemel, die hun lichamen omspande,

 

verstrakte voor hun oogen tot een baan,

 

een witte streep, waarop hun schreden joegen;

 

daarachter tierde ridderlijk gebroed

 

en landsknechten, die naar den arme sloegen

 

en dronken zich verzaden aan zijn bloed;

 

daar werd nog weelde aan den nood ontwrongen

 

en stroomde uit in beker en bokaal;

 

terwijl de riddersage werd gezongen,

 

verhief een arme voor de laatste maal

 

zijn oogen naar den hemel, en krepeer de;

 

te fel werd hun verbeelding aangevlamd,

 

zij wankelden, in eigen vuur verteerden:

 

nooit werd de koele horizon geramd,

 

voor eeuwig stond de schepping Gods te pralen;

 

dat dan de menschelijke macht bezwijk',

 

en dat geen nacht van vree meer moge dalen

 

over den jammer van dit aardsche rijk.