Stormen en stilten

[p. 16]

Er gaat wind voorbij...

Er gaat wind voorbij, het is de zee
der wereld die daar ademt aan de ruit,
en de waterdieren van de angst
openen hun glazen ogen wijd.

Reeds heeft hen een golf voorbijgetild,
en de kamer staat van muur tot muur
strak van spanning, waar alleen het hart
zijn geweldig kloppen in verheft.

Stil zakken de voeten in het wier
van een langvergeten voortijd weg,
maar het duurt nog eeuwen eer de keel
voor haar laatste noodkreet vecht.