Stormen en stilten

[p. 25]

Huwelijk

De avond is voorbij, wij gaan naar bed;
weer opent zij het witte lakenveld,
weer wacht haar mond tot ik het stempel zet
en haar het leven van mijn lichaam meld.

Nog even zie ik in het blanke licht
de diepe spiegels van haar ogenpaar
en word tot in het merg van mijn gewricht
de huivering van haar bestaan gewaar.

Dan schuiven wij tezamen in de tent
der lage nacht en houden ons gereed
voor wat het donker in ons openbaart.

Als ik mij langzaam tot haar warmte wend,
zie ik de tijd die van geen einde weet
lichtend gespannen staan rondom de aard.