Stormen en stilten

[p. 29]

Slapen

Haar hoofd slaapt aan mijn schouder. Het is nacht.
Ik hoor het stuwen van haar ademhaling,
een golfbeweging die de wereld draagt.
Ik zie de vliezen van de vensterruiten,
waartegen het gewicht der duisternis
staat opgehoogd. Het is een angstig heil
dat mij in deze kamer blijft gespaard.

Zij heeft zich in haar slaap te loor begeven
en komt eerst met de morgen aan het licht
als een verwonderde, met nieuwe ogen.

Dat ik haar nog hoor leven, is geluk.
Wanneer ik opsta, volgt dit slapen mij
als verre wind, totdat de avond daalt.