Stormen en stilten

[p. 41]

Doodsstrijd

Gij zijt weer die gij waart,
haren en ogen zwart,
een losgebroken paard,
blind in het toom verward.

Gij stampt de sterren los
uit de granieten grond,
totdat, een stervend ros,
er schuim brandt op uw mond.

En neergestort verneemt
gij nog de angst der zee
in uw verslagen bloed,
aleer gij met een schreeuw
uw eigen dood ontmoet
en steen wordt tussen steen.