Stormen en stilten

[p. 45]

Wolken

Dat ik u liefheb en niet meer bereik.
Overal stilten die elkaar ontmoeten
en wolken langzaam lopende in stoeten
als rouwbedrijvenden achter een lijk.

De bronzen klokslag van uw naam dreef weg
naar ondergangen, nooit te achterhalen,
hoewel ik steeds weer door de nacht moet dwalen
en met verloren stem uw leven zeg.

In elke Spiegel, elke steen
gaan mij de vlammen van uw ogen open.
Ik zelf schud een hardnekkig neen
tegen de wanhoop van dit hopen
en wend mij af en zie de wolken lopen
als schimmen achter schimmen heen.