Stormen en stilten

[p. 59]

Vergeten moet ik...

Vergeten moet ik hoe de nacht
met wolken op hen neerviel,
hoe in hun longen zich de lucht
met stenen heeft verzwaard.

Ik kan de morgen niet meer aan,
schreeuwend uit lege keel,
dat weer op zoveel mensenpracht
mijn voeten zullen gaan.

Mijn ogen zoeken tevergeefs
een schuilplaats voor hun angst,
het levend weefsel van geen hand
sluit ooit die gaten af.

Er moet een grond zijn, dieper dan
de keelholte der pijn,
dieper dan onder jaar en dag
zij weggestoten zijn.