Stormen en stilten

[p. 70]

Dilemma

Ik moet mijn vrouw en kind te eten geven;
de poëzie is een wankele grond;
daarop houdt zich geen sterveling in leven,
want waar het hart regeert, ontbeert de mond.

De dichtkunst heeft mij uit de tijd verdreven;
nu loop ik hulpeloos de muren rond
der wereld die het hart heeft afgeschreven
en stenen bouwt waar eenmaal ruimte stond.

Eenzelvig tast en klopt mijn hand, ik hoop
nog steeds het levend water op te wekken,
dat sluimert in het lichaam van de rots.

Ik durf naar vrouw noch kind te zien, ik loop
hardnekkig kringen om de tijd te trekken,
geslingerd tussen hunkering en trots.