Bedrogen lichtmis

[p. 3]

Aen de aenschouwende Jeught.

KOmt hier, ô wulpse Ieucht! die met uw dartle sinnen

Niet anders wickt en weegt, als eygen schaed' en leet,

Tot siel- en lijfs verderf; al uw vernuft besteet,

En uwe herssens scherpt tot 't ongeoorlooft minnen:
Die voor den goeden raedt van ouders ende magen

Het oor geslooten hout; en luystert na die geen

Die 't selfde padt inslaen dat gy sijt ingetreên:

Die uw vernoegen schept in vreught, bevrucht met plagen:
Die echte trouw veracht, en 't weesen weet te maecken,

Of ongeveynsde min alleen 't gemoedt besat,

Tot dat men door gesweer krijgt 't geen men gaeren hadt,

En dan meyneedigh weêr sich selven soeckt te slaecken
Van d'eer stgeswooren eedt; om weêr op nieuw te hangen

Een Godtverdrietendt net, voor die onnoosel sijn,

Waer door m' 'er kuysheyt mogt, door een vervloeckte schijn

Van snoô geveynsde min, verradelijcken vangen:
Die Hylas sijt gelijck, en 't oogh gestaêgh laet weyen

Op elck die u ontmoet, die dan een geyle schicht

Al brandendt krijgt na 't hart, uyt 't onbesaedt gesicht:

Die d'alderlaetst gesien het eerste wil verleyen:
Doorleest dees' blaed'ren maer, gewis ghy sult bespeuren,

Dat hem de straffe volgt die trouwelooslijck sweert,

Tot boeting van sijn lust, 't geen 't herte niet begeert:

Beklaeght hy 't niet in tijts, hy sal't daer na betreuren.