Levens en legenden van heiligen. Deel I. Brandaen en Panthalioen

Een myrakel van eenen coninck uut Sassen.

Een ander lavelick myrakel is bi ons geschiet, dat wi dencken te scriven, dat van voel menschen wort voert gesacht ende in hoere memorien blivende is. Want soe als het anxste maect, alsmen verveerlicke dingen verteelt, soe is vroude in gueden dingen.

Het was een cleyn coninc¹⁾, uut Sassen lande gebaren, die daer had grote richeit ende was verheven in allen overvloedicheit der werlt. Dese wart beseten mitten [enen] alre (p. 22 v.) wredsten duvel ende bleeff lange tijt alsoe beseten ende wart seer wredelick gepinicht. Als nu dat gerucht vanden myrakelen sunte Panthalioens uut gebreydet was, ende voel edelre heren ende jonckeren, die sijn mage waren, dit gerucht vernamen, ende hadden geloeve ende guet betrouwen in sunte Panthalioen, dat hi den coninck wael helpen solde uut sijnre myldicheit, ende baden den coninck, dat hi oers raets ende sijnre olderen daer in volgen wolde soe wat si mit hem deden, hi gehengdent. Ende si bonden hem mit voel ijseren kettenen, en(de) leechden hem op enen wagen, ende vuerden hem tot onsen patroen, ende lechden hem voer sinen altaer alsoe gebonden. Doe baden sijn mage, dat men dat heylichdom sunte Panthalioen(s) daer brengen wolden. Men begant te doen, ende siet, die duvel en kont niet soe lange gebeyden hent dat die casse des mertelaers tot hem gebracht wart, ende begonde te hant den mensche te moyen, ende hief hem op van der eerden mitten gereysscap daer hi op gebonden was, ende hingen op, ende werpen doe die trappen weder neder daer men op ginge aenden altaer; ende doe ginck die boese geest uut doer dat eeynde des lichams mit voel graver onreynicheit, ende hi liet den mensche gesont (p. 23 r.) mer seer ontreynt, als den boesen geeste waerlick betheemt. Als nu dese mensche gewasschen ende gespiset

1) L.: subregulus (i.e. princeps regiae propemodum potestatis): Acta, t.a. pl., bl. 425 sub a.

[p. 65]

was, doe nam hi die kettenen ende hinck die mit sijns selves handen voer dat altaer des mertelaers, ende maecten sich selven sijn ewich dinre ende voer in sijn lant. Ende enen costelicken mantel sande hi den heiligen martelaer; ende alle jaer sande hi hem enen tijns mit sinen getrouwen knechten, alsoe lange als hi leveden, tot eenre gedenckenisse sijnre gesontheit.