Levens en legenden van heiligen. Deel I. Brandaen en Panthalioen

[p. 70]

Noch een ander myrakel dat Sunte Panthalioen dede.

Inden bisdom (p. 28 r.) Vivariensis¹⁾ was een dorpe gelegen, dat hiet Sisicha²⁾. Die lude inden derpe vierden mit weerdicheit die feeste van sunte Panthalioen ende lieten al hoer werken. Dese vier ende feste hadden si van alder ynnicheit alle jaer gehalden, ende haddent alsoe vaste in die gewoenten gebracht recht oft on gebaden hadde geweest vander roemscher kerken. Ende alst te gevallen plech, dat die naecomelinge duck die alde observansie der instituten³⁾ verkrencken, soe was een vanden bouweluden inden dorp, die van ingeven des duvels dese gewoente niet voel en achten.

Inden dage des saligen martelaers, doe alle die nabueren vierden, geboet hi sinen knechten dat si aen solden spannen die peerde aen den wagen, ende varen int velt, ende vueren dat koern in, want het was inder tijt des bouwes. Die knechten deden dat, ende die man en schamden hem niet, hi en volchden den knechten te hant nae. Doe dit die naburen sagen, dat hi soe koen ende soe ongeestelick was, doe sprake(n) si tot hem: ‘Doe soldest billick mitten anderen luden vieren dat eerweerdigen hoechtijt, ende siet, du gaeste totten bouwe ende scames di des niet? Ende du en sieste niet aen Christum noch sinen martelaer Panthalioen ende wilt (p. 28 v.) overtreden? Een weerdige wrake geboert dijnre wredicheit ende dinen hoemoet, wantu di niet onsichste den heiligen Gods te onneren.’ Dese woerde ende deser gelick sechden hem die lude, mer die overtreder was gelick eenre slangen, die hoer oren stoppet, ende ginck op sinen acker ende vergaderden alle den dach dat coern. Te vespertijt, als hi hem beset had te huys te varen, ende hi meynden hi had sijn dingen wael bestelt, siet midden inden wege een hoep vuers mit enen viantlicken donreslach, ende viel opten wagen, ende verbrande den wagen ende die vrucht alsoe deger, dat daer niet van en bleef. Doe dit vernamen sijn nabueren ende ander lude, die daer vierden, dat die godlicke wrake over hem gecomen was, die si hem gewonschet hadden, doe hadden si voel meere ynnicheit tot sunte Panthalioen, ende setten op sinen dach te vieren gelick den heiligen sonnendach.

1) Hs. Umaricensie: ‘est episcopatus Vivariensis in Occitania, archiepiscopatni Viennensi suffraganeus, ad Garumnam fluvium’: t.a. pl., bl. 426 sub f.

2) Hs. Sisitha.

3) Hs. instastasten.