Claribella

[p. 50]

XXV.

Dat was in Mei! De maan hield wacht
op den stillen nacht, op den stillen nacht.
In een nevel van zilver beurde het park
zijn scheemrende lanen tot ark bij ark.
Het haazlaarloover sneeuwde watten vlokken...
Wij gingen stille... voet vóor voet... -
Wat waart Gij schoon zoo! Sterrengloed
kuste, om uw hoofd, de blonde lokken.

En dicht bij den olm, op den vijverkant
vatte ik uw hand, vatte ik uw hand.
Ik zag U in de oogen zoo smachtend diep,
alsof heel mijn ziel naar uw ziele riep,
en eensklaps, eensklaps, eer ik zelf 't kon weren,
hield ik U op mijn borst gelascht,
sloot ik mijn lippen op de uwe vast,
éen langen zoen, vol wild begeren.

[p. 51]

 

En o die zoen, dien ik toen U nam,

 

dat was een vlam, dat was een vlam,

 

geen zoen, maar een laaiende tonge vier,

 

schroeiend door 't vleesch tot in hart en nier -

 

en nimmer, nimmermeer zou 'k dien vergeten.

 

Dat was in Mei... De maan hield wacht

 

in den stillen nacht, in den korten nacht...

 

- Al 't heil van Eden heb ik toen bezeten.