Claribella

[p. 65]

XXXII.

Als ik soms, na uren van 't zoetste kussen,

uitgeput van liefde, aan uw blanke voetjes

nederzinkend, dankende woorden zoek en

de oogen tot U wend;

trouw als kind ooit moeder verknocht was, macht'ger

dan ooit minnaarshart aan het hart der liefste,

voel ik, volschoon beeld, dat mijn droomen waar maakt,

saam ons vereenigd.

Stil is 't al rond ons. Door het openstaande

venster lacht, goudblozend, op ons de mane.

't Windje wuift roosgeurig om ons, en buiten

suizelt geheimvol

't wingerdloof, waar zwellende trossen rijpen...... -

Stoor haar niet, die wondere stilte. Leg uw

sneeuwen arm, zachtprangend, om beî mijn schoudren...

Laat mij, onthutst en

[p. 66]

 

stom van weelde, zonder éen woord te fluistren,

 

op uw mond vastdrukken mijn mond, en al der

 

heemlen heil opslurpen van uwe lippen,

 

zij 't voor éen stond slechts!...

 

 

 

Slechts éen hartslag trilt in ons beider borst; éen

 

tocht des adems hijgt in ons beider longen.

 

't Is, als smolt ziel samen in ziel; als eindde

 

't leven in elk van

 

 

 

ons; als bleef plots - roerloos - der Horen vinger

 

staan op de uurplaat boven die vluchtge stonde,

 

die men ‘zalig zijn’ in der menschen taal heet,

 

‘zalig in liefde!’