Claribella

[p. 94]

III.

Hulploos traag, hooploos traag
kruipt en sluipt langs heg en haag
met zijn hoorntjes, sprok en broze,
't nietig, bruine, machtelooze
slakje met zijn glasdof oog,
zoekend, tastend, naar omhoog.
't Minste blaadje houdt het tegen:
strevend sterft het - halverwegen!

Hulploos traag, hooploos traag
slijt en gaat de tijd vandaag.
Als het slakje kruipen de uren,
duren, of zij eeuwig duren,
slaan met zulke loome slagen,
of zij op hun wieken dragen
al het wee van heel een jaar,
slagen, hoor! vol droef misbaar,
slagen, waarin tranen stikken,
pijnlijk, o! om 't uit te snikken.

[p. 95]

 

Hulploos traag en zonder gloed

 

drijft me in de aadren 't loome bloed...

 

Zijt Gij heên? Waar zijt Gij henen?

 

Weenen wilde ik, weenen, weenen.

 

Hooploos, hulploos, doodsch en loom

 

leef ik in mijn naren droom,

 

zoek uw lippen, zoek uw handen,

 

en mijn slapen branden,... branden!

 

 

 

Hulploos ijl, hooploos leêg

 

is mijn ziel; mijn mond is veeg

 

als de koude mond eens dooden. -

 

Onherroeplijk heêngevloden

 

met U, kind, is al mijn vreugd,

 

blos der wangen, fleur der jeugd,

 

zingenslust en blijde koren,

 

met U, kind, is 't ál verloren.