Claribella

VI.

Dát was de slaap, o mijn Elaine, die
U aan mijn liefde ontstal... Daar stond ik eenzaam,
verlaten als een wees... Want vruchtloos troostte
mij vader, kuste moeder oog en wang
weer droog, en vlocht mijn zusje bei heur armkens
met dringend zoete woorden rond mijn hals...
Hoe lang ik U betreurd heb, is me ontgaan. -
'k Weet ook niet meer, wat wilde jonkheidsstormen
mij naar het woest gewoel der wereldstad
voortzweepten, en de reine 'erinnering
aan U allengs verflauwen deên, tot ze eindlijk

[p. 136]

 

de trekken van uw beeld, dat in mijn ziel

 

nog nú te pralen staat, als op een outer

 

een Sant van 't fijnste goud, voor maand en jaar

 

verduisterden als met een nevelfloers...

 

 

 

En heden hoor ik, zie ik, heb 'k U weer...

 

In 't volle bloeien van uw schoonste schoon

 

komt Gij tot mij, geen kind, geen maagd ook meer,

 

tot vrouw ontwikkeld nu, en - o! aanbidlijk

 

als een godin, betoovrend als slechts Gij

 

alléen... En thans! Thans mocht ik, o mijn Lief,

 

al kostte 't ook mijn leven en mijn ziel,

 

de Schoone Slaapster in uw binnenst wekken,

 

mijn zuster in Elaine doen herleven,

 

U henen voeren, gansch het leven door,

 

naar Noord of Zuid, waar 't U maar lusten zou:

 

naar d' avondtrans of naar den morgenluister,

 

naar 't ijs der Pool of 't vuur des Evenaars,

 

steeds op mijn borst en op mijn kloeken arm,

 

uw leden hullend in mijn eigen kleed,

 

ik slechts in úw, Gij slechts in míjn hart levend,

 

en niets meer wenschend, niets meer wetend dan...

 

dat ik U liefheb, liefheb, en Gíj mij...