Fladderende vlinders

[p. 158]

Morgendstilte

Nog zeilde in 't West, tweehoornig, het maantje; traag
look ster bij ster daarboven het zil'vren oog;

blank, in zedig kleed geregen,

stoeidet gij droomend door uwen bloemhof.

Waar, rond der Hebe marmeren hoofd, om strijd
acanth en veil zich sling'ren, bereiktet gij,

wanend: geen bespiedde u, 't steenen

bankje, waar lelie en roze om bloeien.

Hoe stil was 't al! Nauw ademend stondt gij daar.
Aan loof en heesterboschjes ontsteeg geen toon.

Merel zweeg en nachtegaal; slechts

aarzelend raakten uw' voetjes 't grasperk.

Stil trad ik toe. - Gij hoordet geen' stap, doch ik -
plukte uit uw bloemperk, heimlik, met vlugge hand,

't gele roosken, pas ontplooid, met

fonk'lende paerlen op ieder blaadje.

En - eer gij 't waagstuk merkt, in mijne armen buigt
half worst'lend uw lustprikkelend beeld, terwijl

[p. 159]

 

kussenstelend van uw' lippen,

 

ik op uw herte mijn' rozen vasthecht.

 

 

 

Hoe liefdrijk - kom? vlecht weder uwe armkens zóó

 

rond mijnen hals - liet gij, in mijn oog, van lust

 

weenend schier, uw' zoete blikken

 

rusten, weerkussend, wie steeds nog kuste!

 

 

 

Toen zegen wij, stom beiden, als goden rijk,

 

malkaar in drift omarmend op 't klamme gras,

 

scheppend, door 't genot der liefde,

 

diep in ons binnenst het heil der heem'len.

 

 

 

Nu stak, met majesteit, uit het meer de zon

 

't goudlokkig, straalrijk hoofd, en bestraalde de aerd

 

wijd en zijd met haren luister;

 

't vogelenheer, in 't geboomt', ontwaakte en

 

 

 

plechtvol, in duizendvoudigen toon, verhief

 

zich 't morgendlied, hoog boven ons hoofd, in 't zwerk,

 

meldend luid aan beemd en heuvels:

 

‘Godd'lik is 't heil in Glukera's armen!’