Iris

[p. 71]

VIII.
La Loïe Fuller

Met een zweem van de slang

in haar houding en gang,

met een vieren en bieden en géven

van 't gesmijdige lijf,

stond daar 't heerlijk jong wijf,

als een hymne aan al 't schóon van het leven.

Van hals tot voet

golfde, rood gelijk bloed,

in een wiegling van duizend plooien,

breed om heup en dij,

haar mantel van zij

in een machtig en bloemig vermooien.

Om haar schouder hing,

als een breed-gouden zwing,

't blonde haar, en bij 't liefelijk dansen

waaide 't neer en omhoog,

als een scheemrende boog,

die van duizend lichtstofjes zou glanzen.

Nu stoeide en gleed

zij met schreden, heel breed,

langs de planken, met gracielijk wiegen.

Bij snarengeluid

sloeg zij de armen uit -

Kerub, reê om ten hemel te vliegen.

Zwenkend dan weer,

liet zij óp en neer

als een zee haren mantel golven;

en deinende scheen

zij een Tooversireen,

half in bloedroode baren bedolven.

[p. 72]

 

Wippend óm en óm,

 

leek ze een groote blom

 

- lelie, rood als vuurroode koralen!...

 

Dán vielen weer traag

 

de plooien omlaag

 

als een ruischende regen van stralen...