Iris

[p. 137]

III.
De Pop
Bij mijn hospes te Laroche

Dien avond - als op de ingevallen wangjes
van 't zieke dochterken, de koorts, als rozen
van louter vuur haar veege vlekken schiep,
nam de arme moeder, wetend dat zij 't liefhad,
de groote pop, en lei ze 't kind in d'arm.
Toen glom, een wijl, iets als een straal van licht
in 't flets uitstarend oogsken; 't pijnlijk reutlen
scheen in de keel te zwijgen, en - terwijl,
verwrongen door de pijn, geen lid verroerde,
vertrok zich 't paarsche mondje tot een lach.
Op beide knieën, 's kindjes hand besproeiend
met bittre tranen, zat de moeder daar,
en voelde 't kleine polsje, nauw nog slaand,
en streek langs 't voorhoofd, waar het zweet op stolde...,
en zag de rozen op het bleek gelaat
allengs versmelten tot éen enkle vlam!

Steeds keek, vol stommen dank, het oog der kleine
de moeder aan. Toen viel de wimper dicht...
In diepen sluimer scheen het schaap verzonken.
Heraadmend stond de vrouw op van den grond,
en boog zich neer, en kuste 't heete voorhoofd...:
‘Slaap zacht, mijn engel! Wees de rust u zoet!’
En weerzins-langzaam liet de koorts haar prooi
los uit haar klauwen; langzaam doofde op voorhoofd
en wang de vuurge gloed, en stiller, stiller
werd de ademhaling, tot men niets meer hoorde,
niets dan het tikken van den slinger in
het uurwerk op de schouw...

[p. 138]

 

De doktor treedt

 

de kamer binnen, bukt zich over 't wiegsken,

 

bevoelt den pols, de slapen, en - terwijl

 

met saamgewrongen handen, aan zijn voeten

 

de moeder neerzinkt, valt het schriklijk woord:

 

‘'t Is al voorbij’, van onverschilge lippen...

 

 

 

Het popje in d'arm lei men het kind in 't graf!...

 

 

 

‘Slaap zacht, mijn engel! Wees de rust u zoet!’