Iris

[p. 163]

XXI.
Bij een Gentiane

De schoonste der gentianen vond ik,
eenzaam ontbloeid, heel diep in een woudravijn.

Hoe schoon zij door 't sparrengetakte
schemerde met haar blauwe, prachtige klokjes!
Hetzelfde woudpad langs
kom ik nu dag aan dag
gewandeld, en stijg naar omlaag in de diepte,
en staar de schoone bloeme diep in 't oog.

Schoone bloeme! Wat wiegt ge u toch
vóor mij, in de onberoerde lucht, zoo schuw,
zoo angstig? Is dan een menschenoog niet waard,
te blikken in een bloemenaanschijn?
Stoort de adem uit een menschenmond
den heiligen vrede Gods,
waarin gij ademt?
Ach! Steeds drukt schuld, drukt knagend schuldbewustzijn
der stervelingen borst, maar gij, o bloem, gij wiegt
in hemelsche levensonschuld
de wonderbare krone.

Blik echter niet al te verwijtend mij aan!
Zie - iets toch heb ik vooruit op u:
ik heb geleefd, ik heb gestreefd en geworsteld,
ik heb geweend, ik heb bemind en gehaat,
ik heb gehoopt, ik heb gesidderd...
De prikkel des kwaads, der verleiding heeft
in mijnen vleeze gewoeld.
Alle sidderingen des Levens en des Doods zijn
door mijn zinnen gegaan:

[p. 164]

 

met engelkoren heb ik gespeeld - ik heb

 

gestreden met Daemonen.

 

Gij rust - een droomend kind -

 

op den zoom van des Hoogsten mantel, - doch ik,

 

ik heb mij opgewerkt

 

tot Zijnen boezem;

 

ik heb getrokken aan Zijne sluiers,

 

ik heb Hem geroepen bij Zijnen naam;

 

opwaarts geklauterd

 

ben ik op een ladder van zuchten,

 

en ik heb Hem in het oor geroepen: ‘Erbarmen!’

 

 

 

O bloeme, heilig zijt gij,

 

zalig en rein.

 

Doch heiligt, wat hij treft, ook niet

 

de brandverwekkende bliksem?

 

O! Blik niet al te verwijtend mij aan,

 

gij kleine droomster:

 

ik heb geleefd, - geleden heb ik!