Iris

[p. 166]

XXIII.
Fragment

Nu druppelt zonnegoud in vonk bij vonken
wijd over 't wilde, wierookwalmend woud.
Of duizend speren door 't gebladert blonken,
flonkert en flitst het door het bladzwaar hout.

De meigeur wiegt op waze vlinderwieken
onhoor-, onzichtbaar rond in 't middaguur. -

Nu lijkt héel de Aard, van 't eerste morgenkrieken
tot laat in 't zwart, éen tempel van azuur...