Iris

[p. 190]

IV.
Langs het lijze vloeiend water

Langs het lijze vloeiend water,

door de zinkende mistgordijnen

zweeft, als heimelijk geklater,

in het groenige maneschijnen.

Plompen, door den wind bewogen,

rimpelen, met gebruinde ranken,

in steeds breeder cirkelbogen

't vlak, waar vlokken schuim op blanken.

Sterren, die daar boven flonkeren,

- goudgebloemt op blauwe wegen, -

uit den waterschoot, den donkeren,

lonken ze ons, als oogen, tegen.

Dichter wordt de nevel; laag en

lager rafelt, vlokt hij neder.

Dan weer, op een bries gedragen,

deint en deist hij heen en weder.

Dag-hel vallen manestralen

op den vloed...: die nevels léven!

Geesten zie ik stijgen, dalen,

Niksen zie ik naderzweven.

Ei! Met vale, onvatbre handen

slaan zij waaiende sluiers open,

wier met goud bezoomde randen

zij in 't slapende water doopen...

Achter hen, als vleuglen, zwieren

lange, vuurdoorgloeide haren.

Hun gebogen hoofden sieren

bleekroze affodillenblâren.

[p. 191]

 

Langzaam, in een eindloos langen

 

langen stoet, in 't maneschijnen,

 

zweven zij, met stille zangen,

 

door de zinkende mistgordijnen.

 

 

 

Zoo, tot de eerste morgenvonken

 

weven over het lijze water,

 

hoort men zoete stemmen ronken,

 

ronken tusschen het beekgeklater...

C'est tous les frissons des bois

Parmi l'étreinte des brises,

C'est, vers les ramures grises,

Le choeur des petites voix.

Paul Verlaine.