Iris

[p. 196]

IX.
Maanlicht

Weg zweeft de dag op wieken, vlammend rood
en wijd ontplooid. - In éen gegons van gouden
en roze torren treedt nu, loom als lood,
de zwoele zomeravond uit de wouden.

De zoete vogelkens, de pootjes in
den koelen nachtmist badend, kwinkeleeren
nog hier en daar hun eeuwig lied van min,
dauwpereltjes afschuddend van hun veeren.

Daar steekt, in 't Oost, zijn krommen zilverhoren
uit rozen nevelkring, het maantje thans,
spreidt over burgslot, walkanteel en toren
gelijk een sluier zijnen zilverglans,

wekt vlammenschijn in 't gotisch torenvenster,
zendt schimmen uit, als wachten, achter poort
en schans; wekt, in den koopren weerhaan genster
op genster; spookt en danst langs 't hofplein voort

tot in het park. - Dáar, op een sfinks van steen,
haar scherpe nagels in de klimplant hakend
die welig woekert om het monster heen,
treft hij drie blanke pauwen, half nog wakend...

En geen geluid, van ver of van nabij...
De pauwen zitten, als versteend, daar neder...
Als marmren pauwen, roerloos, zitten zij:
staalachtig glimt en vlamt hun witte veder.

[p. 197]

 

Doch, als de maan nu, langzaam voortgedreven

 

langs hooge azuren baan, haar kille klaart

 

vol neer laat stralen op de vogels, leven

 

zij plotsling op, loswaaîerend wiek en staart...

 

 

 

Traag schuiven zij de lange pennen open,

 

- een stil geruizel als van zijden stof...,

 

en fladderen weg, luidruischend, gansch bedropen

 

van zilverglans, ver, in den donkren hof.