Iris

[p. 298]

VIII.
De Wonden

De nacht was heen...

In goudgloor rees de zon...

't Was Kruisverheffing in de kristenheid!

't Gelaat naar 't Oosten, de armen kruiswijs open,
zat immer nog Franciscus, in gebeden
verzonken, op het klamme weidegroen...

Met de oogen toe, zittend gelijk in slaap,
zag hij, heel ver, van gouden licht omlaaid,
een Seraf, blank, met lokken louter licht,
de lucht doorklieven, traag, met breeden slag
der wijdgespannen vleugels.

Toen ontsloot

de Reine 't oog - en zie! het wás geen droom!
Bij elken wiekslag grooter wordend, kwam
de Seraf regelrecht tot hem... En, wonder!
Een logge boom, als die van 's Heeren kruis,
vertoonde zich te midden van 't Vizioen,
en, wreed bebloed, zat hand en voet des Engels
met groote spijkers aan den kruisboom vast...

Gelijk de dauwdrop in de lucht verdampt
als haar de zonne kust, zoo, zachtjes, zachtjes
verdween het Droomgezicht... Franciscus zat
nog steeds alleen in 't klamme weidegroen,
vol wondre vrees, maar ook vol wondre hoop.

Daar sneed hem plots door 't gansche, schrale lijf
een snerpend wee... Gelijk in doodangst slaakte
hij wild een kreet... Toen stond hij huivrend recht
en zag in eigen hand en voet de wonden
des Lieven Jezus stervend aan het kruis.