Iris

[p. 347]

V.
De Tricoteuse
(1793)

Ik ben der Vrijheid Vestalin,
de roode bruid der guillotin,
de vrouw, die enkel haten kan,
geen god erkent, geen vorst, geen man.

Tot schut der Republiek

hanteer ik zwaard en piek... -

‘Dansons la Carmagnole,

Vive le son,

Vive le son,

Dansons la Carmagnole,

Vive le son

Du canon!’

'k Erken geen tempel dan 't schavot:
‘Coupez, Sanson!’ is hier 't gebod.
De beul vervult hier priestertaak:
zijn flikrend mes is altijd raak!

Wij dansen al te gaar

rondom het bloedaltaar. -

‘Dansons la Carmagnole,

Vive le son,

Vive le son,

Dansons la Carmagnole,

Vive le son

Du canon!’

[p. 348]

 

Ik dien den Dood met trotschen zin,

 

ik ken geen andren dienst of min.

 

De roode mutse staat mij goed, -

 

die heeft de mooie kleur van 't bloed.

 

Bloed is mijn leus en kleur,

 

bloedgeur mijn lievlingsgeur. -

 

‘Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son,

 

Vive le son,

 

Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son

 

Du canon!’

 

 

 

De naald in hand, de saai op d'arm,

 

breien wij onze vingers warm.

 

‘Ohé!’ Daar bindt m' éen op de plank:

 

hij knielt en bidt! Wat laf gejank!

 

Meent gij dat God u hoort?

 

Hij slaapt of is verstoord! -

 

‘Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son,

 

Vive le son,

 

Dansons la Carmagnole

 

Vive le son

 

Du canon!’

 

 

 

Daar wipt de plank - het mes valt neer..

 

De bloedstraal spuit wel vijf voet veer!

 

De bloedstraal spat ons in 't gelaat,

 

Wij lachen: ‘Leef de Aristokraat!’

 

Sanson! Toon ons zijn kop,

 

maar met uw muts er op!

 

‘Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son,

 

Vive le son,

 

Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son

 

Du canon!’

 

 

[p. 349]

 

Ook de ‘Autrichienne’ moest er aan...

 

Bleek stond zij daar, maar liet geen traan!

 

En was zij ook al ‘Majesteit’,

 

zij stierf met moed - dat dient gezeid!

 

‘La pauv' madame Capet!

 

Elle a le nez cassé!’⁽²⁸⁾

 

‘Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son,

 

Vive le son,

 

Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son

 

Du canon!’

 

 

 

Sanscullotin, ik ben het, ja!

 

Ik geef noch ik aanvaard genâ...

 

Krijgt eens mij de Reactie beet,

 

welaan! 'k hou zelf den nek gereed.

 

Fier sta ik op 't schavot,

 

zingend uit vollen strot:

 

‘Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son,

 

Vive le son,

 

Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son

 

Du canon!’

 

 

 

Aristokraten, klein en groot,

 

en ci-devants, aan u den dood!

 

Ik brei en weef, gedenk het wel,

 

het doodskleed voor uw edel vel.

 

‘Coupez, coupez, Sanson!

 

Hé! qu'attendez-vous donc!’

 

‘Dansons la Carmagnole,

 

Vive le son,

 

Vive le son,

 

Dansons la Carmagnole

 

Vive le son

 

Du canon!’

(28) Zóo in de oorspronkelijke Carmagnole.