Iris (1894)

Iris

(1894)–Pol de Mont– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend



[pagina 351]
VII. ‘Allons Dormir’ 5 Germinal 1794 De vijfde dag van Germinal! Azuurblauw de hemel... Zon overal... Uit het Zuiden keeren de zwaluwen weer... De wind waait geuren heinde en veer. Al de boomen prijken in knop en bot... - Toch rijdt de bloedkar naar het schavot! - En schokkelend, hotsend van hot naar har, reed Tinville's kar, reed de bloedige kar, te klein, te smal voor zoo'n mooie fournée: de zwendlaar Chabot, het bankierspaar Frey, Bazire, Hérault en Westermann, de lieflijke Fabre, Camille, en dan de geweldige kop op het stoere figuur, de Montagneleeuw met de brulstem van vuur, Danton! - En de karre schokkelde voort.... - ‘Ach, gij volk der Bastille, gezellen! Hoort! Kent gij de stem van Camille niet meer? Denkt aan den veertiende! Herkent mij weer! Wie riep u te wapen in Café Foy? Wie schonk u kokarden? Herdenkt het! C'est moi!’ Waarop Danton, met een forschen vloek: ‘Blijf kalm, arme vriend, en bedaar toch! Zoek
[pagina 352]
geen heil bij 't canaille! Kop noch hart bezit het rapalie! Het zien van uw smart is een wellust voor hen... En dan, kom aan! Onze taak is af! Onze dag gedaan! Camille! “On est libre quand on dort!”Ga naar eind(29) Allons dormir - et Vive la Mort!’ - Bleek als een lijk zoo stond daar Camille... Op zijn lippen zweefden de namen: Lucile en Horace! In zijn koortsig gesloten hand hield hij een lok blond haar... Vermand van wanhoop en smart weerstond hij niet meer: als een meisje schreiend zonk hij neer. _* * _* Boomrecht, - een eik, al het kleiner hout hoog overschaûwend, de blikken, stout, uitdagend gericht op het huilend gemeen, zoo trad, met breede, gemeten schreên, Danton naar den beul en zijn helpers vooruit. - ‘Hebt gij óok een wijf thuis!’ vroeg hij, luid, aan den beul Sanson; ‘en kleinen! die ook?’ En toen Sanson knikte, hernam hij: ‘Ik ook!’ Toen lei hij den rechten klauw op zijn hart, keek wild in het vage, en klagend: ‘O smart! Mijn vrouw, mijn lief, mijn kindren teer. - Nooit zie 'k u weder... Nergens meer. -’ Dan snel zich vermannend: ‘Komaan, komaan! Pas de faiblesse! Klacht noch traan!’ -
[pagina 353]
Toen kwam Herault tot hem. Heel zacht sprak hij hem toe: ‘Mijn vriend, goê nacht! Gedoog, dat ik u omarm voor 't laatst!’ Doch lachend Danton: ‘Dat heeft geen haast!’ En spottend: ‘Kijk! in 't zakje daar, daar kussen ons koppen straks malkaar!’ Dan tot Sanson, op bedaarden toon: ‘Om éen dienst durf ik u bidden! Vertoon mijn kop straks aan het canaille! Voorwaar, wel waard is hij, dat het hem bestaar...’ _* * _* Straks hield Sanson den kop omhoog: een bliksem flikkerde in ieder oog!	eind(29) Camille's eigen woorden.