Lentesotternijen

[p. 25]

12.

Wat ik in 't woud heb afgespied,

zijn waarlik al aardige dingen!

- geheel een drama - en 'k weet wel niet:

daar is vast nog een lied op te zingen.

Ik lag, in het hooggeschoten gewas

verdoken, te denken, te droomen;

daar speelden lustige stralen op 't gras

van tusschen de groenbeloverde boomen.

De halmen schoten, welig en hoog,

rond mij, hunne blinkende stengelen;

en over mijn hoofd, als een gothische boog,

zag ik de takken zich mengen en strengelen.

Daar zaten de lijsters, zij tegen zij,

de koppekens samen, te vrijen,

en de oukens van jaren, die trilden er bij

en droomden van zonnig-zaliger tij'en.

‘Wip,’ 't staertjen omhoog; ‘wip,’ 't staertje omneêr,

zoo zat daar het paarken, de vleugelen

te pikken, te strijken meê 't bekje de veêr,

als poogde 't zijn dwingende min te beteugelen.

[p. 26]

 

Dan plots - een gekrijt! En daar wipt in de lucht

 

lijnrecht, het paarken; - en hijgend

 

en gijgend van wonderlik minnegenucht,

 

daar zingt het, steeds stijgend, stijgend, stijgend.

 

 

 

En al wat daar leefde, kroop of vloog

 

in het gras, op 't geboomt, in de blaren,

 

mieren en krekels, - leeuweriks, hoog

 

in 't eindeloos spansel d'oogen ontvaren;

 

 

 

al wat daar de lent, uit Zuiden of West

 

bracht, scheen in die liefde te deelen;

 

daar steeg e'én gejubel uit ieder nest,

 

gansch 't woud was nog enkel één veêlen, één kwelen!

 

 

 

Doch toen ik, verbaasd, een der olmen bezag,

 

toen schudde de boom zijne blaren,

 

als wou hij mij zeggen, zoo, half met een lach:

 

‘Wel, Heere! da's zoo al sinds jaren en jaren!’