Lentesotternijen

[p. 53]

4.

'k Heb gansch den dag in 't veld gedwaald,

aan licht en lucht mij lavend;

omwalmd van geuren, van zon bestraald,

van 's morgends tot den avend;

elk wegsken, flus mijnen voet te smal,

doorbaand; met volle longen

de frissche walmen van woud en dal

geaamd; gejuicht en gezongen! -

O! 'k voelde mij zoo groot, zoo vrij -

zoo wijd mijne borst; mijn herte

zoo uitgelaten vroo, zoo blij,

- als de eindloos glimmende verte

zich daar voor mij ontrolde, wijd

en zijd, met beemden en wouden,

een onafzienbaar bloemtapijt,

dat feeën weven zouden!

En alles leefde daar! - alles blonk

van jeugd: het loof langs de dalen,

de spin die boven die lovers hong

te spinnen; nachtigaal en

[p. 54]

 

gebloemt; wat suisde, floot of zong,

 

zelfs de oude en afgeleefde

 

grijs, 't voelde zich alles zoo frisch en zoo jong,

 

dat hun 't bloed, in elk vezeltje, beefde.

 

 

 

Op 't hoogste der heuvelen stond ik, gansch

 

dat prachtig vertoon in eenen

 

oogslag omvattend; sidderend thans,

 

begeesterd, schier aan het weenen;

 

 

 

van vreugde weenend schier! En - ja,

 

mij scheen het plots, - ik groeide

 

en groeide - een reus! omhoog, weldra

 

eik, olmen, al wat daar bloeide

 

 

 

aan top of kruin, te boven: Vorst,

 

een God schier; 't voorhoofd badend

 

in zonneglans, en op mijne borst

 

den ganschen hemel ladend!

 

 

 

En - arrem, nietig stof ke zand

 

verloren in 's hemels verten,

 

daar hief ik zegenend toen de hand,

 

en schiep het nieuw beloofde-land,

 

uit een enkelen zucht mijnes herten!