Lentesotternijen

[p. 79]

Scherzando.

II.

Langs beemden, akker

en weiden, zweven frissche luchten.

Het bosch schiet wakker

vol duizend geruchten.

De wind komt op...

De kimmen laaien.

Uit vollen krop

de hanen kraaien, kraaien...

En traag ontblaken

de kimmen... Traag

reuzlend ontwaken

heester en haag.

Duizenden peerlen

zie ik op 't grasland blinken...

Reeds orglen de meerlen,

piepen de vinken.

[p. 80]

 

En 't vleugelken reppend,

 

gezwind

 

daar rijzen,

 

klappend en kleppend op d' uchtendwind

 

lijsters en sijzen.

 

 

 

Eerst laag, langs de branken -

 

flus - hoog in het zwerk...

 

Daar blijft het koor dan trillend hangen -

 

een vloot - op zinderende vlerk...

 

 

 

Doch heimlik, door de voren

 

van 't rijpend graanland, snelt,

 

schalks pinkend met zijn koddige ooren,

 

Hans-Tripvoet, 't haaslijn, over het veld...

 

 

 

Nauw raken de pootjes

 

de kluiten eens dra -

 

stofjes en strootjes

 

stuiven Hans-Tripvoet-Haaslijn na...

 

 

 

Die heeft, geen oog! geslapen,

 

maar vast, den ganschen nacht,

 

bij groensel, beeten, rapen

 

gehouden trouwe wacht...

 

 

 

Het maantje zag hem snoepen

 

aan selder, prij en sla;

 

maar de nachtuil heeft geroepen:

 

‘Hans-Rapendief... Werda!’

 

 

[p. 81]

 

Die keert nu, onder 't dagen,

 

het buikje vol, terug naar 't nest...

 

Mocht 't sappig groen al fijn behagen?

 

Bij dage smaakt een slaapje best.

 

 

 

Boven zijn hoofd, gansch lijze - lijze,

 

wiegelt, waggelt het natte kruid,

 

dat duizend diamantekens rijzen

 

over Hans-Haaslijns roste huid...

 

 

 

‘Ver, in het bosch... waar Hansjes hol is,’

 

denkt hij... ‘wat een volle lust...

 

Och! Waar het buikje proppend vol is,

 

herteken, herteken... vraagt naar rust!...’

 

 

 

Dan, al spoedig ingeslapen,

 

droomt hij, als een rechte haas,

 

heel onze aerdbol is... één rape...

 

en Hans-haaslijn is er baas!