Lentesotternijen

[p. 110]

Marcia funebre. 10.

Nu gaan zij hem begraven,

den lustigen kever, Jan-Mei.

Zij dragen den dooden brave

schalmeiende door de wei.

Ha! Ha!

Jan-Mei viva!

De krekel zingt met droeve stem:

Domine! Domine! requiem!

Vier blinkende roode slekken,

sluipend, gluipend, oopnen den stoet;

Vier grijsgespikkelde zwarte trekken

den statigen wagen, maar zonder moed.

Ha! Ha!

De Mei viva!

De krekel zingt met droeve stem:

Domine! Domine! requiem!

[p. 111]

 

De goudvlieg bromt ‘miserere’,

 

en de krekel, in kostersdracht,

 

herhaalt wel duizend keeren

 

‘miseremini’, de eeuwige klacht.

 

Ha! Ha!

 

Jan-Mei viva!

 

De krekel zingt met droeve stem:

 

Domine! Domine! requiem!

 

 

 

Vier jeugdige kikkers dragen

 

het groenende floers, een olmenblad.

 

Vier muggen volgen gonzend den wagen

 

en zwieren buigend het wierookvat.

 

Ha! Ha!

 

Jan-Mei viva!

 

De krekel zingt met droeve stem:

 

Domine! Domine! requiem!

 

 

 

Dan komen de vinken, de musschen,

 

de keuntjes en klimmertjes al,

 

en die spelen een marsch ondertusschen,

 

met oorverdoovend geschal.

 

Ha! Ha!

 

Jan-Mei viva!

 

De krekel zingt met droeve stem:

 

Domine! Domine! requiem!

 

 

[p. 112]

 

En wijl men den armen domplaar

 

zoo gauw, gauw, gauw - in den grafkuil sluit,

 

daar spreekt dan heer hommel, de maëstro-tromlaar,

 

een roerende snoerende lijkrede uit.

 

Ha! Ha!

 

De Mei viva!

 

Maar de krekel, met droever en droever stem:

 

zingt eeuwig zijn: ‘Domine, requiem!’