Gedichten

[p. 19]

Terwijl ik eenzaam zat te droomen.

Terwijl ik eenzaam zat te droomen
van avond, is in mijn gemoed,
een verre erinn'ring opgekomen:
een blonde erinn'ring, blij begroet!

Door 't open venster waaien lavend
en lentegeur en lentewind:
Marie! Marie! zoo was 't een avend
dat ge in mijn armen rustte, kind.

De sterren pinklen tusschen 't loover
en 't harte wordt me droef en week:
zoo wierpen ze eens hun valen toover
op uw gezichtje kalm en bleek.

Marie! Al wat me in 't jonge leven
aan schoons en heerlijks heeft gebloeid,
is met uw name saamgeweven,
uw dierbren name saamgegroeid.

En heel mijn jeugd, die 'k lang gestorven
gewaand had, rijst er op de baar:
mijn schoone jeugd, mijne onbedorven,
bij 't lichten van uw oogenpaar;

[p. 20]

 

het is me als hoorde ik weer de zangen

 

van vroeger, toen ge naast mij stond,

 

ik voel uw adem op mijn wangen,

 

ik voel uw kussen op mijn mond;

 

 

 

de floersen zwinden voor mijne oogen

 

en in mijn harte rijst het licht:

 

'k voel stralend over mij gebogen

 

uw lief, gebenedijd gezicht;

 

 

 

uw geest omzweeft me en blijde vrede

 

dringt troostend, milderend in mij,

 

en wat ik hooploos heb geleden,

 

geweend, gewanhoopt, is voorbij.

 

 

 

De wrok is uit mijn hart gevloden

 

met alles wat niet u is, heen:

 

o, kom nog dikwijls, jonge doode,

 

Ik ben zoo moede, zoo alleen!