Gedichten

[p. 36]

Zoo fluistert de heimvolle sage....

Zóó fluistert de heimvolle sage,
in 't heimvoller Oosten geboren:

‘Een herdersknaap
verliefde op een' roze....
In de spleet van den rotswand,
loodrecht naar onder schietend,
boven een gruwzaam gapenden afgrond,
bloeide zij.
De winden brachten hem over
haar geuren zoeter dan amber;
zijn gretige blikken
verslonden haar kleurenpracht,
schitterend in den zonneglans....
Zijne beste krachten
spilde de dweeper
haar te bereiken:
Vergeefs -
zij bloeide te hoog voor zijn hand.
Eindelijk, worstelensmoê,
met gescheurde nagelen,
bebloed en gehavend
zeeg hij neêr.... en stierf.
Zijn laatste blik

[p. 37]

 

vol liefde en verlangen,

 

treurnis en aanbidding,

 

was voor de trotsche,

 

de heerlike bloeme daarboven!’

 

 

 

Wij weten het wel,

 

diep gevoelen wij het

 

wat schoon is!

 

maar 't in woorden te brengen,

 

maar de schoone bloeme te plukken,

 

vermogen wij niet......

 

Wel bedwelmen haar geuren ons,

 

wel staan we in aanbidding

 

voor haar kleurige schoonheid, -

 

Vergeefs!

 

Te hoog bloeit ze voor onz' hand!

 

Haar te bereiken

 

de heerlike bloem der gedachte,

 

is 't doel onzes levens,

 

't doel van ons zinnen en droomen....

 

En voor één wien 't gelukt is

 

een frischgroenend blad van haar stengel

 

- maar doorweekt met haar geuren -

 

luid jub'lend te veroveren, -

 

hoevele gevallenen!

 

Wanhopig, onmachtig,

 

met brekende blikken

 

en stervend harte,

 

opschouwend

 

naar de heerlike bloeme daarboven.