Verzamelde gedichten

[p. 13]

Voorgevoel

Haar dromen zijn vol stedenbrand, het vuur
Vreet grommend aan de huizen en de stad
Gonst van een oproer voor haar deur, de mannen
Vluchten verbijsterd voor het dreigend vlammen,
Uit huis en werk in nacht en ledigheid verbannen,
De vrouwen huilen om 't ontbonden uur.

Achter gesprongen vensters ziet zij mensen
Voorbij haar gaan, berookt, met witte ogen.
Soms blijft er een verbaasd voor 't venster
Stilstaan en wenkt en ziet haar aan
Met mededogen, spreekt - zij kan hem niet verstaan.

Zij hoort hun klachten donker en van ver
Opstijgen in de nacht; zij haat hun veelheid,
Hun armoe en hun leed, zij haat vooral
Hun blinde eeuwigheid, het sterk geloof
In kinderen dat van angst noch afval weet.

De huizen vallen, rook en vonken waaien
Laag naar het oosten, naar de wijde schrik
Van lucht en landen, 't somber ogenblik
Breekt in haar handen, in haar schoot - haar kind, geboren
Ontijdig en onwillig, in het vuur verloren,
Brandt zonder schreien, zonder glimlach, dood.