Brahman. Deel 1

[p. 88]

[Dan dacht hij: Hoe zal later 't leven zijn?]

Dan dacht hij: Hoe zal later 't leven zijn?
Hoe gaat het, als je groot bent? - Een gedicht
Herinnerde hij zich uit 't Morgenlicht,
Waarin de leer van Jesus ‘medicijn

En balsem’ heette ‘van des levens pijn
En al de smart, die op zijn bodem ligt’;
En dan: Mijn juk is zacht, mijn last is licht;
En: 't zalig Gindsch maakt 't aardsche lijden klein.

Grootmoeder had, na 't voorlezen, gezegd:
Je voelde zoo, dat was heelemaal waar.

En al begreep hij alles ook niet recht,
Hierop kwam 't neer: het leven was heel naar.

Zou hij, wanneer hij groot was, van verdriet
Ook wenschen, dood te zijn? Dat kon toch niet.

[p. 89]

 

'T werd nu toch koud: zijn kleeren voelden klam.

 

Zoo langzaam was 't gegaan, 't leek schemering,

 

Wel diep, maar toch geen nacht nog. En hij ging

 

Naar binnen voor zijn avondboteram.

 

 

 

En als hij huiv'rig in de kamer kwam,

 

Voeldhij zich veilig, en een vreemdeling;

 

De rand van 't bordje glansde, witte kring

 

In 't gele gaslicht. Stil suisde de vlam.

 

 

 

Nu, luist'rend vaag, vaag pratend, zag hij pas,

 

Hoe donker, hoe blauwzwart het buiten was,

 

En 't scheen hem toe, als kwam hij van heel ver;

 

 

 

Hij at zijn bot'ram, kuste goeienacht,

 

En ging naar bed, vol gele wolkenpracht,

 

Vol schemering, toekomst en avondster;