Liedjes en andere verzen

[p. 72]

Mijn Menonkel.

Ik had een' oom, een' soort van ‘peer’,
die steeds mij zedelessen spelde;
een' spreuk vòoral kwam tergend weêr
in al hetgeen hij mij vertelde:
- ‘Zie vòor uw stappen waar ge gaat,
eer dat de voet u stronkel!’ -
Zoo luidde, ah mij! de eentoon'ge raad,
de raad van mijn menonkel.

[p. 73]

 

Ja, doodelijk vervelend klonk

 

die stijve taal mij dan in de ooren:

 

'k was nog te wild, te vlug, te jong;

 

niets mocht mijn grill'gen droomlust stooren...

 

Eilaas! hoe menigmaal sindsdien,

 

misleid door valsch gefonkel,

 

heb ik de waarheid ingezien

 

der spreuk van mijn' menonkel!

 

 

 

O gij, die deze rijmen leest,

 

en, nauwlijks 't leven ingetreden,

 

nog niet bedrogen zijt geweest

 

en slechts als kind nog hebt geleden, -

 

gedenk op uwe toekomstbaan,

 

bij ieder padgekronkel,

 

het heilzaam oudemansvermaan,

 

't vermaan van mijn menonkel.