Ideën I

154.

Ik wandelde met kleinen Max. Voor ons uit ging een man met zyn kind. Dat kind deed wat kinderen veelal doen, het vroeg, vraagde... ik geloof zeker dat de eerste groot-inkwiziteur 'n kind geweest is! Kleine Max en ik luisterden.

- Papa, vroeg 't mannetje, wat is honneur?

't Was te Brussel. De papa vertelde precies wat ‘honneur’ was.

- Papa, wat is 'n kerk?

De papa zei wat 'n kerk was.

- Papa, wat is humanité, wat is religion, wat is éternité, wat is béatitude?

De papa gaf definities van al die dingen.

- Papa, wat is Dieu?

Daar kwam 'n rytuig in aanstoot met 'n wandelende lieder-

[p. 79]

tafel, en de definitie over ‘Dieu’ raakte daartusschen beknepen. Ik bergde my en Max, zoodat ik voor de 1001^e maal de gelegenheid misliep te weten te komen wie God is. Dit speet me. En m'n kleinen jongen ook, die sedert lang zich beklaagt dat ik zoo dikwyls zeg: ik weet het niet! Ja, hy is zóóver gegaan dat-i by z'n moeder geklaagd heeft: ‘Wat doe 'k met zóó'n papa?’