m'n hart, al die stommelingen zyn dood en byna begraven! Ik ben
hier, ik, Wouter, die uw dorst naar kennis lesschen wil met m'n laatsten
druppel bloed en 'n verhandeling over den wisselkoers...
- Zeg, Pieterse, of hoe heet je, houd m'n parasol wat over 't kind.
De zon steekt zoo!
Deze ontboezeming vloeide over de lippen der schoone Hersilia, die
met haar zonnescherm onzen ridder aantikte, en hem vry gevoelig terugriep in de
werkelykheid. Hy schrikte, en nam 't ding werktuigelyk aan...
- Schuif 't op, jongen! Druk op de veer... daar, daar, de veer in 't
stokje! Versta je me niet? Wat 'n onhandig jongetje, Pompile!
Wouter kneep het ding, en voelde neiging de schoone Hersilia daarmee
den kop te kloven. Hy staarde haar zonderling aan.
- Op de veer drukken, weetje? Druk op dat veertjen in 't stokje,
schreeuwde Pompile, die evenmin als de anderen aan iets anders dacht dan aan
onhandigheid, of hoogstens meende dat ‘de jonge Pieterse’ z'n
zuster niet verstaan had.
- Doe 't 'm eens voor, Pompile, zei de oudeheer.
Pompile die op de voorbank gezeten was, stond op en boog zich over
't gezelschap heen, om den ‘jongen Pieterse’ les te geven in 't
openen van 'n parasol. Maar hy kwam te laat. Wouter kneep, trok, drukte,
schoof, en schoof wat krachtig...
- Ik kàn wel, m'nheer, zeid-i.
...en 't ding was aan flarden! Hy hield den stok in de eene hand, en
de fladderende zy met de andere omhoog als 'n vlag! Het heele gezelschap was
‘ontdaan.’ Men keek elkander verbaasd aan, als om te vragen wat dit
beteekenen moest? Welnu, niemand begreep het. Niemand kwam op de gedachte dat
men hier te-doen had met 'n gewond menschenzieltje dat iets verscheuren moest
om uiting te geven aan onlydelyke pyn.
- 't Heeft zeven gulden dertien gekost, jammerde Hersilla. Niet
waar, Calbb?
- Je moet altyd begrypen Hersilie, 't is 'n burgerjongetje, riep
Pompile. Hy wist niet wat je bedoelde, zieje? Je moet altyd denken, 't is 'n
burgerjongetje, en... nooit in gezel-
Auteursrechtvrij