1277a.
Plutarchus - in weerwil dan van de
onbehelpelykheid die hem belette het beetje latyn te leeren dat-i als
historikus zoo hoognoodig had - is 'n achtenswaardig schryver. Wie meenen mocht
dat m'n satire hèm geldt, heeft verkeerd gelezen. En nòg 'n
woordje ter voorkoming van misverstand. Ik ben zeer vóór 't
bestudeeren van oude schryvers, daar ze, als dragers der verschynselen die de
geschiedenis van den menschelyken geest vormen, tot de algemeene
natuurkunde behooren, welker beoefening de taak van den wysgeer is. Doch
juist hierin ligt 'n bewys te meer dat men ze slechts als
studie-exemplaren, en niet als modellen gebruiken kan. In de
verwarring dezer beide uitdrukkingen ligt de geheele fout van 'n verkeerd
begrepen klassicisme. 't Heeft er iets van, alsof 'n ornitholoog meenen zou dat
z'n vak 't fladderen, graantjespikken en veerenpluizen meebracht, voire
't kippendieven. Wie niet tot vliegen in 't nest gelegd is, zal 't waarachtig
niet leeren door 't ontleden van 'n vogel. Maar dat ontleden-zelf is ook iets,
en dáármee moet de niet-gevleugelde tevreden zyn. Lukt dàt
niet... qu'il se fasse maçon!
Auteursrechtvrij