Op zachte vooizekens

[p. 21]

Aan een Zwerver

I

'k Heb u zonder doel zien dolen

Door de nachtelijke steê,

Waar de straten staan als holen

Van verborgen wee...

Waar mizerie-stemmen schreien

Bij een flauwen ‘tingel-tang’...;

Waar de vrouwen staan te vleien

Met geverfde wang.

Zal uw weedom daar verzwinden,

Gij, van hooger schoon bewust?

Zwerver, hebt ge geen beminde.

Die u 's avonds kust?

II

Honger schreit er in uw oogen

Honger in uw trage stem...

Vindt ge 't immer nog een logen:

't Schoon geloof in Hem?

[p. 22]

 

'k Weet uw ziel een open wonde,

 

'k Weet uw droom..., met marmergruis;

 

'k Weet uw hart een klamme sponde

 

In een ledig huis.

 

 

 

Doolaar, ziek- en moegezworven.

 

Zwerver, hef uw hoofd weer op.

 

Kom, uw kunst is niet gestorven

 

In uw Vlaamschen kop!

III

Eéns komt ge alle smart te boven.

Kunstenaar, dan staat ge sterk;

Mocht ge maar opnieuw gelooven

In uw eigen werk!

Mocht ge in schoonheid wedergeven,

't Schoone, dat uw ziel ontving?

Anders, zwerver, wordt uw leven

Eén ontgoocheling.

Kom! ik heb zooveel gelezen

Op uw moe-gesmart gelaat...;

Kom ik zal uw ziel genezen.

Die te sterven gaat...