Op zachte vooizekens

[p. 34]

Nachtwake

Ik voel mijn ziel een klein gehucht

Van nachtelijke landen...;

In 't simpel huizeke van mijn hart

Staat nog een lamp te branden.

Ik toeve bij heur koopren schijn

Zoo tusschen waak en droomen,

Lijk jonge vrouw heur liefste wacht,

Die laat naar huis moet komen.

Nogtans, 'k en wacht geen lieveling,

'k En wete geen beminde,

Die, langs dit land van duisternis,

Naar mij den weg zou vinden,

'k Wou, dat een moede zwerver kwam,

Die dankbaar naar me lachte

En 't huizeke van mijn herte nam,

Om veilig te vernachten.

De alkove staat voor hem bereid,

De wassen keers ontstoken,

Ik heb mijn sober avond-brood

Voor hem in twee gebroken.

[p. 35]

 

En trage komt door mijn gedacht

 

Een schoon gebed gerezen!

 

Daar is maar ééne rust op aard:

 

Voor iemand goed te wezen.

 

 

 

Maar alles blijft op 't ver gehucht

 

Zoo stil gelijk tevoren...;

 

................

 

Ik weet in 't huis van menig hert

 

Brandt vaak de lamp verloren.